Θεέ μου...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδάκι...

Του ζητήθηκε από τη δασκάλα του να γράψει μια έκθεση με τίτλο....

 -Τι να ζητήσω απ'τον Θεό....

...Θεέ μου!!!

απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ...

Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου.

Να έχω το δικό μου χώρο...Να έχω την οικογένεια μου γύρο από μένα...Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω...Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε χωρίς διακοπές η ερωτήσεις....

Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί...

Όταν είμαι τηλεόραση, θα μου κάνει παρέα ο μπαμπάς μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά του ακόμα κι αν είναι κουρασμένος.

...Και θέλω τη μαμά μου να με κοιτάζει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί.

Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένεια μου αφήνει τα πάντα στην άκρη πότε-πότε μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα...

Αχ, και κάτι τελευταίο.....Κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους...

Θεέ μου δεν πιστεύω να σου ζητάω πολλά...

Η δασκάλα που το διάβασε, καθώς βαθμολογούσε έκλαιγε συνέχεια...

Ο σύζυγός της μόλις είχε μπει στο σπίτι και τη ρώτησε.... Τι συμβαίνει;

Αυτή απάντησε: -Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου...

Ο σύζυγος το διάβασε  και είπε: -Το καημένο το παιδί.. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί...!!!

Τότε αυτή τον κοίταξε και του είπε: -Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας...